En dan ga je zelf volledig onderuit...

‘Het leven lacht me weer toe, omdat ik weer lach naar het leven …’

Deze zin schreef ik gisteren in een app-berichtje naar een vriendin, die vroeg hoe het met me was nadat zij had mee gekregen dat ik ruim zeven weken in een toestand heb verkeerd die ik totaal niet ken: een toestand van volledig uit verbinding te zijn.

Uit verbinding met mezelf
Uit verbinding met anderen
Uit verbinding met het leven

Mensen die mij kennen waren verbaasd, want voor mij is het leven door de bank genomen licht en makkelijk.

Natuurlijk heb ik ook mijn ups en downs gehad in het leven. Ik heb getobd met mijn gewicht, met mannen en met het vinden van mijn juiste spoor in het leven maar echt zwaar heb ik het in dit leven niet gehad.

Zeker de laatste acht|negen jaar, als resultaat van mijn spirituele pad, ervaar ik als een kadootje.

Tot 17 maart …

Toen werd ik wakker met een grieperig gevoel en ook de dag erna voelde ik me niet heel veel beter. Ik had COVID. Ik ben behoorlijk ziek geweest, maar fysiek gezien viel het uiteindelijk wel mee. Na vier dagen knapte ik weer op, maar op dag vijf ging ik mentaal en emotioneel volledig onderuit en ervoer ik wekenlang het volgende:

• mijn vertrouwen was volledig weg,
• ik voelde angst, paniek en onzekerheid als een sensatie door mijn lijf gieren,
• alles was teveel, ik had geen overzicht en als een kip zonder kop deed ik dat wat hoogstnoodzakelijk was,
• ik kon niet verder kijken dan vijf minuten vooruit want alles gaf mij stress,
• per dag had ik meerdere huilbuien en zat ik in een gevoel van: ‘ik kan niets meer en ik weet niets meer’,
• ik heb de schrik ervaren van het idee dat het niet beter met me zou gaan,
• ik sliep slecht en heb slaappillen moeten nemen om aan de nodig slaap te komen.

En dat terwijl ik een bijzondere periode in het vooruitzicht had.

Alexia Chellun zou naar Nederland komen voor vijf concerten en er stond een driedaagse ceremonie met dertig vrouwen op de agenda. Ik hoorde mezelf een paar keer zeggen: ‘Hoe kan het dat mij dit NU gebeurt. Dit zijn de belangrijkste weken van mijn leven!’

Ha ha… achteraf gezien duidelijk zinnen die afkomstig zijn van mijn ego, want alles gebeurt met een reden dus ook dit!

In die ‘allerbelangrijkste weken van mijn leven’ heb ik de lessen mogen toepassen die ik aan vrouwen vertel als ze het in het leven of bijvoorbeeld tijdens een paddenstoelenceremonie, moeilijk hebben.

• Ik heb hulp gevraagd, omdat ik tot sommige dingen niet meer in staat was en ik niet zonder de ander kon.
• Ik heb me overgegeven aan dat wat er was en ben zoveel mogelijk in de aanvaarding gegaan (was niet altijd makkelijk ;-)).
• Ik heb op sommige momenten mijn vertrouwen in handen van anderen gegeven, omdat ik mezelf en de richting in mijn leven niet meer kon voelen.

Vier weken was het ‘uit verbinding zijn’ in alle heftigheid aanwezig, daarna ging het redelijk maar de verbinding was nog niet terug. Dat duurde nog drie weken en toen ik op de ceremonie van 7 mei onverwacht werd uitgedaagd en het me lukte om te blijven staan, kon ik voelen dat ik er weer was. Alsof er niets gebeurd was en ik met al mijn kracht en energie weer verder kon met mijn leven. Ik kan weer lachen naar het leven en merk iedere dag dat het leven weer naar mij lacht.

Een ervaring rijker, met een diep weten dat alles een fase is en alles ook weer voorbij gaat.

Ik hoop dat deze BLOG jou steunt geeft als je onderuit gaat in het leven en de verbinding even helemaal kwijt bent.

Vraag hulp, geef je over en vertrouw op anderen…

Veel lef en liefde,
Esmeralda