Zo gaat dat dan... huis-, tuin- en keukentrauma verwerking

Ruim een maand geleden zat ik voor de tweede keer bij de orthodontist om te praten over het plaatsen van een beugel. Ik wilde heel graag iets doen aan mijn scheve ondergebit en de tijd was nu gekomen om door deze zure appel heen te bijten, want op je 52e met een beugel is natuurlijk niet echt een feest.

Maar wat moet, dat moet.

Tijdens deze tweede ontmoeting kreeg ik de volgende mededeling.

‘Esmeralda, na het bestuderen van de gebitsafdrukken, kom ik wel tot de conclusie dat één van je voortanden getrokken moeten worden.’

Op zich niet echt een dramatische mededeling, maar in mijn lichaam voelde ik tranen opkomen. Die heb ik in het moment vakkundig weggedrukt, maar eenmaal thuis bij André, kwamen ze eruit.

Ik wist meteen dat dit te maken had met trauma. Kennelijk haakte het aan onverwerkte pijn rond het trekken van mijn verstandskiezen, zo’n 24 jaar geleden. Toen heeft een kaakchirurg op een bijna gewelddadige wijze en totaal uit verbinding met mij een van mijn kiezen getrokken. Ik heb dat toen ook als traumatisch ervaren, maar ik kwam er nu dus achter dat dat trauma nog niet verwerkt was.

Ook toen ik een week later telefonisch de afspraak maakte bij de tandarts om de tand daadwerkelijk te laten trekken, kwamen de tranen.

Ik had gehoopt dat het met deze twee huilmomenten wel voorbij was, maar je raadt het al: die vlieger ging niet op.

Gisteren om 09.00 uur moest ik naar de tandarts om de tand te laten trekken. Ik ging er echt relaxed heen, had nog een korte visualisatie gedaan dat alles vlotjes zou verlopen, maar eenmaal in de stoel viel het niet tegen te houden.

Ik kan dat ook niet meer, want ik weet heel goed dat het ontladen van onverwerkte oude pijn een fysiek proces is, wat bij mij doorgaans gepaard gaat met veel tranen. Ik vertelde door mijn tranen heen het verhaal en mijn jonge tandarts was vol begrip.

‘Als je wilt mag je mijn handen vasthouden, hoor’, zei de tandartsassistente met haar zachte lieve stem.

‘Nee, dat is niet nodig’, zei ik, maar binnen een seconde bedacht ik me.

Dat is WEL nodig!

‘Ik wil toch graag je hand vasthouden’, zei ik door mijn tranen heen en het vasthouden van die liefdevolle zachte hand maakte ALLE verschil. Het zorgde voor veiligheid. En deze veiligheid had ik nodig om daadwerkelijk te helen van iets wat ik al zoveel jaren met me meedraag. De tandartsassistente was de liefdevolle getuige die zo’n belangrijke rol speelt als het om heling van onverwerkte pijn gaat.

Het trekken van die tand was verder natuurlijk een eitje, maar eenmaal in de auto kwam de laatste lading tranen.

En toen was het klaar.

‘Een mooi voorbeeld van huis-, tuin-, en keukentraumaverwerking’, dacht ik nog toen ik naar huis ging met mijn beugel én gat in mijn ondergebit.

Ik voelde meteen de inspiratie voor een BLOG en die impuls heb ik gevolgd. Over een week ga ik lekker op vakantie en dan hoop ik dat mijn beugel in staat is om dat gat, wat echt NIET charmant is, de komende vier weken al een beetje te dichten.

En zolang dat niet gebeurt, zit ik in de volle aanvaarding dat het precies is wat het is: mét beugel én gat.

Veel lef en liefde,

Esmeralda .️

PS I Onlangs heb ik de indrukwekkende documentaire The Wisdom of Trauma van Gabor Maté gezien. Gabor Maté is voor mij al jaren een enorme inspirator, want van hem heb ik zoveel geleerd over trauma, traumaverwerking, verslaving en zoveel meer. Mijn BLOG gaat natuurlijk over een traumaatje van niks, maar in deze documentaire krijg je een inkijk hoe diepgeworteld trauma in onze maatschappij zit en hoe weinig men hier over weet in de reguliere gezondheidszorg. Van 28 juli tot 1 augustus is er weer een special rond deze film en kun je de film volgens mij gratis bekijken. Een aanrader!

PS II Als je meer wilt weten over heling, kijk dan naar de gratis video-serie ‘Helen vraagt om LEF’ en als je nog een lesje kunt gebruiken in aanvaarden schrijf je dan in voor de gratis video-serie ‘Tolle in een notendop’ waarin ik je een paar krachtige wijsheden van Eckhart Tolle aanreik.